داستان 12 سال عاشقی ...
 |
آخرین بار 13 سالم بود فقط...نه خبری از دغدغه های بی رحم دنیای این روزهایم بود و نه خبری از دنیای مجازی...
فقط 13 سالم بود وقتی جلوی تلویزیون 21 اینچی قدیمی خانه مان، بودن در فینال را جشن گرفتم...
بله... همه آن صبوری ها امروز نتیجه داده است! امروز موعد بالیدن به شب هاییست که تا دیروقت می نشستم پای تماشای رقص دلبر هایم با لباس سیاه و سپید... همان شب هایی که پدر با چشمانی از کاسه درامده برمی گشت و می گفت « خاموش کن این رو دیگه! فردا کی باید بیدارت کنه بری مدرسه؟!» اکنون بیش از هر زمانی می توانم به یاد بیاورم صدای خفه شده تلویزیون را و بالشی که جلوی دهنم می گرفتم تا اگر خوشحالی به هق هقم انداخت فقط اشکهایم باشد و نه هیچ صدایی دیگر!
راحت تر از هر زمانی می توانم برگردم به روزهایی که پول خرده ها را به عشق خریدن پوستر های سیاه و سفید از سوراخ گشاد شده قلکم در می آوردم و روی هم جمع می زدم. پوستر هایی که از سال 2006 دیگر اثری از آن ها در آن مغازه قدیمی پوستر فروشی نبود... روزهایی که سرشار از امیدی واهی پا به آن مغازه می گذاشتم اما خبری از عشق سیاه و سفیدم میان آن همه عکس رنگارنگ نبود...
بله...صدای قیژقیژ مودم دایل آپم هنوز در گوشانم زنده است وقتی که به او التماس می کردم یاریم کند که عکسی از یوونتوسم در سری B بی رونق روی صفحه مانیتور بدرخشد
همه آن روزها گذشته است ... گذر یک عمر بوده است از آخرین بار! شاید اگر می دانستم این همه طول می کشد تا دوباره ببینمش، اگر می دانستم دیدنش سال ها تنها یک رویای محال خواهد بود ... اگر افسوس سال های گذشته را چشیده بودم، با تمام وجود خوشحالی آن روزها را در آغوش می گرفتم...
آن روزها گذشته اما یادشان زنده تر از هر زمانی اکنون از جلوی چشمانم می گذرد... و یک چیز دست نخورده باقی مانده است... زنده ماندن عشقی که همه سال ها آتشش در قلبم فروزان بوده...حالا خوب می دانم قدر این روزهای استثنایی را... این بار خوب می دانم باید با اعماق وجود حس کرد این عظمت و بزرگی را...این بار آسان از دست نخواهم داد مستی شب های زیبایم را... من فقط 13 سالم بود وقتی معشوقه ام را این جا دیدم... و حالا من 25 ساله هستم....
" امیرعباس بوستانی فرد - کانون هواداران یوونتوس در ایران "
